Bazen

Gökçeada Zeytinli Köyü...
Orhan Beyin Kahvesi...
Duvarlarda yüzlerce yazılmış not ve eski fotograflar...
İnanılmaz...Ama o kendisini sevmekten vazgeçmiş çoktan....

Bazen,
arkasında durabiliyorum,
olmasını istediğimi zannettiklerimin.
Bu zannın öncesinde isteyebileceğimi düşünüyorum sahip olup olmadığımı bilmeden.
Düşünürken sahip olabilmenin ne kadar mümkün olduğunu unutuyorum.
Unutmayı istiyorum çünkü böylece ancak kaçabiliyorum kendimden.
Kaçmak istediğim bir ben var ve ben onu sevmiyor ve ondan iğreniyorum.
Sevmez ve iğrenirken hiç farkında olmadan kapatmışım hep gözlerimi.
Kapattıkça gözlerimi gerisinde kalmak için aydınlığın gittikçe boğulmaktayım içimdeki karanlığın.
Bazen sonlu olduğunu düşündüğüm bu karanlığın dipsiz olduğunu hissedince umursamamaya başlamışım gerideki aydınlığı.
Kapatmışım gözlerimi tüm aydınlıklara,
kendi karanlığımın içinde bilerek,
isteyerek ve umursamayarak,
artık öldürüyorum benimi.

Teşekkürler rakitin